Recensie: Introdans - Hartslag

Nooit eerder ben ik naar een Moderne Dansvoorstelling geweest. "Ik vind het mooier dan het Zwanenmeer" zei ik tegen een vriendin. "Maar het Zwanenmeer is ook echt klassiek", zei ze, "dit is modern." Ze heeft er duidelijk meer verstand van dan ik.

De voorstelling Hartslag van dansgezelschap Introdans bestond uit vier stukken.

Fugaz, een choreografie van Cayetano Soto was de eerste. Deze ode aan de choreograaf zijn overleden vader werd gedanst door vier danseressen en twee dansers. Twee koppels en twee solisten. De danseressen waren gekleed in huidskleurige pakjes en de mannen in zwarte kledij. Het stuk begon met twee solo's, waarna de dansers vanuit de zaal op het podium sprongen en de koppeldansen begonnen. Ik heb me zitten verbazen over de enorme flexibiliteit van de dansers en danseressen. Het stuk was een aaneenstrengeling van snelle bewegingen met weinig rust tussendoor. Ik vond het prachtig! Als ik een puntje van kritiek heb is het dat af en toe een rustpunt in de bewegingen fijn was geweest.

Het tweede stuk voor de pauze was Por Vos Muero van de Spaanse choreograaf Nacho Duato. Op renaissance muziek werd door de twaalf dansers (zes mannen, zes vrouwen) in kostuum gedanst. De dansers droegen een kort pofbroekje met daarboven een hemd en de vrouwen droegen lange jurken. Op het podium hingen twee rode gordijnen waardoor de sfeer van een paleiszaal werd gewekt. Door deze aankleding kwam mijn associatie met het Zwanenmeer bovendrijven vermoed ik, daar speelt zich ook een bedrijf in het kasteel af. Al was de aankleding daarvan een stuk ouderwetser, overdadig en wat stijf. Maar ook dat hoorde zo verzekerde mijn vriendin me. Terug naar Introdans waar ik de wat subtielere aankleding beter kon waarderen. Por Vos Muero is een speelse choreografie die vol zit met gekke bewegingen en grapjes. Zo maakte een danser een lange neus naar een ander, eindigte een danseres in een pose op de grond geflankeerd door twee dansers met ieder een been in de lucht en was er een leuk stuk waarbij er gebruik werd gemaakt van maskers. Ook in de zaal was af en toe zacht gelach te horen. Heel leuk om zoveel orginaliteit in de choreografie te zien.

Na de pauze werd er afgetrapt met een duet dat wederom gechoreografeerd was door Nacho Duato. Dit stuk, gedanst op Spaanse muziek, ontving het luidste applaus tot dan toe. Opnieuw verbaaste ik me over de flexibiliteit. En dan voornamelijk over de lenige rug van de danser, ik kreeg al rugpijn als ik keek naar de vele golfbewegingen die hij maakte.

De voorstelling eindigte met Boléro. Een werk van Thierry Malandain op het stuk Boléro van Ravel. Uiteraard had ik het thema van dit muziekstuk de rest van de avond in mijn hoofd. Het stuk werd gedanst door alle dansers, gekleed in huidskleurige balletpakjes, in een rechthoek waarvan de hoeken met schermen waren afgezet. De dansers begonnen op hun rug liggend en kruisten hun armen precies tegelijkertijd. Deze beweging werd zo mooi synchroon uitgevoerd. Ik geloof dat ik nog nooit een dansoptreden heb gezien waarbij de bewegingen zo synchroon werden uitgevoerd. (Om eerlijk te zijn verbaasde ik me er zelfs over bij het Zwanenmeer dat zoveel niet synchroon was) In de loop van het 16 minuten durende werk werd de synchroniteit helaas iets minder (het precies tegelijkertijd uitvoeren van bewegingen voegt echt iets toe. De beweging wordt er zo veel krachtiger van!), maar dit zal met vermoeidheid te maken hebben. Desalniettemin was het een boeiend stuk om naar te kijken. 

Na afloop kregen de dansers een staande ovatie. En terecht. Ze bogen meermaals. Ook terecht. Ik wist niet dat we zulke goede dansgezelschappen in Nederland hebben. Dit is wel een niveautje hoger dan So You Think You Can Dance! Introdans is zeker een gezelschap om nog eens heen te gaan. 

Voorstelling: Hartslag

Door: Introdans

Waar: Grolsch zaal, Wilminktheater te Enschede.

Wanneer: 17 januari 2013